30 juli: Alamosa - Colorado Springs

Nogmaals reden we langs mooie bergen met klaterende bergbeekjes naar onze volgende bestemming. In Colorado Springs was het zeer druk op de weg. We maakten nog een ommetje langs wat winkels. Elias zoekt nog wat manga’s en ik ben naarstig op zoek achter de fitflopsandalen voor Katrien. Na al dat zoekwerk kregen we toch weer een honger zeker. Gelukkig waren er vlakbij zeker 10 restaurants, en dan overdrijf ik nog niet. We kozen deze keer voor een Perkins. Wat een menu hadden ze daar, we konden moeilijk kiezen. Uiteindelijk koos Kris voor een seafood schotel, Elias voor een breakfast menu met onder andere toast met verse aardbeien, bosbessen en eitjes en spek enz… Ik koos voor pasta met gebakken scampi’s, tomaatjes, groene asperges, lekkere romige saus en garlic brood. Het was om vingers bij af te likken.

Dan reden we langs ons hotel om al de bagage al in onze kamer te zwieren. Daarna bezochten we “Garden of Gods” een klein maar zeer mooi park met rode rotsformaties. Even verderop in de bergen lag Manitou Springs, een oud en idyllisch mijndorpje met mooie winkeltjes. Maar de weergoden waren ons niet goedgezind. In de verte kwam een donkere lucht aan en even later begon het hevig te regenen. Gedaan was het met rondkuieren in het gezellige dorpje.

29 juli: Mesa Verde - Alamosa

Vandaag reden we zo'n 200km doorheen een mooi berglandschap. Alamosa zelf ligt in een grote woestijnvlakte waar de enige begroeing alsemstruiken zijn. Even verderop (75 km)liggen de Great Sand Dunes, hoge zandduinen van 230 meter hoog! We wilden ze beklimmen, maar zijn niet hoog geraakt. Wat wil je met die hitte? Voor de duinen ligt een 100meter brede en ondiepe creek. Naar't schijnt is het erg leuk om hier te zwemmen en te pootjebaden. Maar we hadden toch weer een pech, de creek was opgedroogd. Dus zat er niets anders op om naar ons hotel te rijden en daar gaan te zwemmen.

27 - 28 juli: Mesa Verde


Onder begeleiding van een ranger bezochten we Cliff Palace en Balcony House. Het was zeer interessant en avontuurlijk. We klauterden van en op houten ladders van soms wel 9 meter hoog en we moesten door tunnels kruipen van enkele meters lang en maar 40 cm breed. (Kris geraakte er nog juist door, denk aan ons amerikaans dieet). Het was zeer warm die dag en s'avonds is het heel erg beginnen onweren. Gelukkig zaten we daartegen veilig op onze kamer.

26 juli: Moab


Deze voormiddag hebben we Canyonsland verkent. We reden eerst naar het Dead Horse State Park, daar had je mooie overvieuws, het leek wel alsof je in de Grand Canyon was. Daarna beslisten we om toch maar de Schafer Trail te gaan doen, gisteren twijfelden we nog. De ranger verwittigde ons wel dat er veel scherpe rotsen waren en dat onze banden niet de goede waren. We gingen het er toch maar op wagen. We moesten langs haarspeldbochten steil naar beneden, langs diepe afgronden. We moesten zo'n 1000 feet naar beneden. Af en toe moest je ook een tegenligger laten paseren over de al zo smalle zanderige en met keien bezaaide dirtroad. Af en toe had ik het liefst uitgestapt. We waren blij beneden te zijn zonder veel erg. De weg voort was ook niet al te best maar het was er weer wondermooi. We kwamen ook langs een zoutwinningsbedrijf. Na enkele kilometers kwamen we weer in Moab. En onze banden waren nog heel!
Nog vlug gepasseerd langs een chinees voor een "all you can eat" buffet voor 8dollar (dat wordt precies een gewoonte).
s'Avonds zijn Kris en ik nog eens naar het Arches Park gereden (we moesten toch niet betalen met onze Nat.Parken pas). In 2008 zijn we hier al eens geweest, maar het was terug de moeite.

PS: Jullie zullen waarschijnlijk 2 dagen niets meer van ons horen omdat we de komende dagen in Mesa Verde zitten waar er geen internetverbinding beschikbaar is.

25 juli: Vernal - Moab


Deze voormiddag zijn we zoals gezegd de toer met de ranger gaan doen. Het was best interessant, spijtig kon de ranger ons niet veel laten zien. Het museum boven op de berg, waar zeer veel fosielen nog inliggen, staat op instorten. Bezoekers mogen er niet meer in. Spijtig!
We zijn dan maar verder gereden naar Moab, een rit van 300km. Onderweg varieerde het landschap van heuvelachtig naar rotsachtig, dan weer vlakke woestijn om dan weer over te gaan in berglandschap met groene weiden en zwarte koeien. De laatste 50 mijl reden we over de scenic way 128 van Cisco naar Moab( een tip van iemand van usa4all) Je volgde er de Coloradorivier en reed er tussen monumentale rode rotsen. Heel overweldigend! Een aanrader voor al wie Moab nog aandoet.
Ons motel "Big Horn Lodge" was niet erg uitnodigend langs de buitenkant, maar was binnen erg proper en knus, met veel hout. Er was ook een zwembad aan, waar we dankbaar gebruik van hebben gemaakt. Het was 35 graden in de schaduw. Morgen wordt het nog warmer, maar de dagplanning ligt al vast, dat wordt weer puffen!

24 juli: Salt Lake City - Vernal


Vandaag gingen we shoppen naar een outletcenter in Park City. Gelukkig hebben we een extra reiskoffer bijgekocht, die hebben we zeker nodig nu, alles is hier een heel stuk goedkoper dan in Belgie. En 't is allemaal merkkleding! De schoenen die ik beloofde mee te brengen voor Hilde heb ik ook gevonden, Die van Katherine nog niet, mischien in Denver.
In Vernal waren we wat laat voor de toer naar de vindplaats naar dinosaurusbeenderen, maar die pakken we morgenvroeg wel mee alvorens naar Moab te vertrekken. (Niet die beenderen, wel die toer!)
En wat zijn we vanavond gaan doen? Naar een "all you can eat"restaurant geweest, dit keer naar een chinees buffet. Het buffet was zeer lekker en uitgebreid. Kris is 5x gaan bijscheppen! (niet zeggen dat ik dit verklapt heb)

23 juli: Salt Lake City

Wendover ligt op 150 km van Salt Lake City. We reden over een lange rechte snelweg doorheen de zoutvlakten, het was alsof het gesneeuwd had.Iets voor Wendover moesten we exit 4 nemen naar Bonneville Speedway, bekend om zijn snelheidsrecords. Spijtig zijn deze wedstrijden pas eind augustus of september. Dus hebben we het efkens zelf geprobeerd, maar na 100 meter zijn we al terug gedraaid, je raakt hier makkelijk gedesorienteerd op die eindeloze witte vlakte. Dan probeerden we het museum terug te vinden. In Wendover city stopten we bij de informatiedienst. De dame aan de balie was er het hart van in dat ze ons moest vertellen dat het museum was opgedoekt en alle auto's waren verkocht. En wij kwamen helemaal van Belgie, Kris moest in een register iets opschrijven, zodat ze kon laten zien dat er Belgische bezoekers waren geweest. Voor we vertrokken overstelpte ze ons nog met allerlei geschenken.
Terug in Salt Lake kregen we het lumineuze idee om naar een " all you can eat" restaurant te gaan. De mensen stonden tot buiten aan te schuiven! Maar het verliep vlot, binnen het kwartier zaten we al aan tafel. We konden ons helemaal laten gaan aan het zeer lekkere en zeer uitgebreid buffet voor 8 dollar de man! PS: ik zal jullie niet moeten vertellen dat de helft van de klanten zeer struis(100kg+) waren! Hieronder enkele foto's van onze borden, verlekker jullie almaar. Of nog beter kom naar hier, ik trakteer!